Rozdział Piąty

Dzwonki

            – Ty, ty rzucasz kamieniem!

– Nie, ty!

– Weź ten kamień!

– Sam weź.

– Mam was, nicponie! – zakrzyknął Labraid, gdy chwycił dwójkę urwisów za koszule. Podciągnął ich w górę, że dyndały w powietrzu nogi. Łypał kolejno na ich twarz i w końcu drwiący uśmiech wykrzywił jego twarz.

– No, no. Kogóż my tu mamy. Juan i Laurys. Dwa szczurki, pałętające się nocą po dziedzińcu. Oj, zdaje mi się, że rano pewien Starszy się dowie, że jego podopieczni wyleźli z łóżek.

– Ale to nie tylko… – zaczął jeden z chłopców, który nosił imię Juan.

– Buzia na kłódkę, mój panie. Jazda. Pójdziecie przodem i cieszcie się, że nie złoiłem wam skóry. – Odźwierny puścił dwójkę na ziemię. Obydwaj klapnęli pośladkami o kamienny dziedziniec, ale żwawo poderwali się na nogi. Po chwilę cała trójka zmierzała w stronę siedziby Szczurów. Cóż, drogi Czytelniku, mieli pecha. Juan i Laurys wyściubili nosy i powędrowali za Torinem i Morwen. W prawdzie nie tak umówili się z Eoinem, który wyraźnie zakazał im się wtrącać, ale ta dwójka urwisów niesamowicie lubiła grandzić. Postanowili więc wpędzić nowicjuszy w kłopoty, nim ich przygoda w Zamku na dobre się rozpoczęła. Nie przewidzieli jednak, że wpadną na Labraida. Odźwierny zasiedział się przy butelce od matki Morwen i wyszedł późno za potrzebą. Gdy wracał już do swojej izby, dostrzegł przemycające pod ścianą dwa cienie. Domyślił się, że ktoś wybrał się na nocną przechadzkę. Nie miał na tyle dobrych oczu, by z daleka stwierdzić, że to najmłodsi pałętają się po dziedzińcu, więc w pierwszej chwili zgrzytnął zębami, że znów smarkacze od Żbików wymykają się do wioski. Jacca, który był Starszym najmłodszych chłopców, z pewnością miał się rankiem dowiedzieć o całym zajściu. Na szczęście, a może i nie, spał twardym snem w czasie całego zajścia i już tylko parę godzin dzieliło go od wydania straszliwego wrzasku, po zorientowaniu się, co jest zawartością jego butów. Morwen i Torin, dumni z własnego wyczynu zakrywali usta dłońmi, by nie wybuchnąć głośnym śmiechem, gdy wracali do swojej izby. Spodziewali się, że wszyscy będą już spali, wielkie więc było ich zdziwienie, gdy po wejściu zostali zasypani gradem pytań. Cóż, na pewno przyczynił się do tego Labraid, który, niemalże ciągnąc za kołnierze, powrzucał dwóch krnąbrnych wędrowców do łóżek. A wściekła mina Starszego, która nie uszła uwadze nikogo, gdy rankiem zasiadali do śniadania, była odpowiednim dowodem męstwa nowych. Stali się więc pełnoprawnymi Szczurami. Do większej radości przyczynił się również fakt, że Juan i Laurys zostali o wszystko posądzeni, więc po przetrzepaniu tyłka, musieli udać się do kuchni, by przez kilka kolejnych dni zeskrobywać resztki posiłków z naczyń.

– Trzymałeś ty kiedykolwiek kij, chłopcze? – warknął postawny, brodaty mężczyzna, gdy kolejny raz poprawiał postawę Morwen. Dziewczynka stawała w zbyt szerokim rozkroku i zbyt wąsko trzymała ręce, także kij łatwo było jej wytrącić. – Odganiałeś się ty kiedy od psów?

– Tak, panie – bąknęła tylko i kolejny raz poprawiła ustawienie.

– Jak chcesz walczyć mieczem, skoro uderzanie kijem jest dla ciebie za trudne? – zakpił, przeczesał palcami swoje rzadkie włosy i ruszył poprawić kolejnego z chłopców. Morwen zacisnęła zęby i zaczęła ryć kijem w ziemi. Gdy podniosła wzrok, dostrzegła Eoina, który zrobił do niej minę zza pleców nauczyciela. On umiał już trzymać kij i nie widział w tym nic trudnego. Ba, drogi Czytelniku, uważał to za śmiertelnie nudne.

– No dobra, nicponie. Wypad i cięcie. Powtórzyć, wypad i cięcie. No, a teraz w kolejkę.

Ustawił ich potem przed słomianym jegomościem, któremu za kręgosłup robił kij, a za okrycie kawał skóry. Na piersi wymalowano mu bielidłem tarczę, najpewniej do ćwiczenia strzałów z łuku, bo skóra w miejscu tarczy była podziurawiona.

– To co, pierwszy raz spuścisz komuś lanie? – zapytał grubas Torina, a chłopcu zaczerwieniły się uszy.

– Nie gadać tyle. No, już. Który pierwszy? – mężczyzna zerknął na szereg. Jego oczy zwęziły się, a na ustach wykwitł drwiący uśmiech, gdy wzrok spoczął na dłubiącym w nosie Laurysie. – Nasza kuchareczka, wystąp!

Ręka chłopca zastygła w drodze z nosa do ust, gdy posłyszał szyderstwo. Ale szybko przybrał dzielną minę, nadął pierś i rzucił:

– Która?

Rozległy się stłumione chichoty, a nauczyciel zmarszczył groźnie brwi. Wziął się w boki i prychnął ostentacyjnie.

– Gruli do uszu ci w tej kuchni napakowali? Powiedziałem, wystąp.

Laurys nie mógł dłużej udawać, że nie o niego chodzi, gdyż mężczyzna spoglądał mu prostu w twarz. Gdy w końcu wystąpił z szeregu, brodaty splunął i wskazał mu, gdzie ma stanąć.

– Wyobraź sobie, że zostawił dużo obiadu na talerzu, który ty teraz musisz zeskrobać. Dalej, pokaż mu, jak jesteś wściekły – zachichotał zadowolony z własnego dowcipu. Nie skarcił również reszty, która dobrze się bawiła.

Chłopiec zamachnął się kijem i uderzył stracha na wróble w ramię. Cios wyprowadził znad głowy, jakby trzymał w rękach ciężki topór lub maczugę. Zupełnie niepoprawnie, zważając, że kij imitował miecz dwuręczny.

– Dwa razy dostałbyś klingą w brzuch, kuchciku. Wracaj do szeregu, następny. Teraz ty, grubasku.

*

Początek dnia uważał za udany. W prawdzie dopiero świtało i piały kury, ale obudził się w niesamowicie dobrym nastroju. Wyspał się w pachnącym sianie i po otworzeniu oczu zastał tuż obok rudego kocura, który razem z nim postanowił ugościć się w tej zacnej sypialni. Zwierzę mruczało zadowolone, gdy Amargein drapał je za uchem. Potem chłopiec pobiegł na poszukiwanie matki. Znalazł ją w Starej Zagrodzie, gdzie brała od znajomej gospodyni mleko. Na sam tego widok chłopiec cały się rozpromienił. A jeszcze bardziej ucieszyły go zasłyszane słowa, że matka planuje piec następnego dnia chleb i pytała, czy może skorzystać z pieca w Starej Zagrodzie. Wracali do chaty razem.

– Nie uczysz się dziś u kowala? – zapytała swojego syna.

– Nie, matko.

– Chciałabym, żebyś wyprawił się dziś do M’argh. Jak ruszysz zaraz, to wieczorem powinieneś wrócić. Myślałam, że jesteś dziś w kuźni i będę musiała płacić jakiemuś pachołkowi. Ale skoro możesz iść, to tak będzie lepiej.

– Po co mam iść do M’argh? – zaintrygował się chłopiec, jakby już wietrzył jakąś przygodę.

– Mam do przekazania trochę ziół młynarzowej. Obiecała w zapłatę mąki.

Amargein nie mógł się już doczekać. Jego wyprawa, może z pozoru nudna, była jak spełnienie marzeń chłopca.

– Dam ci placek i kawałek sera. Wody będziesz miał pod dostatkiem. To prosta i bezpieczna droga. Jakby jechały wozy z pola, to wezmą cię przecież kawałek.

Wyruszył natychmiast, gdy tylko matka spakowała mu worek. Początkowo prawie biegł, myśląc, że ma niesamowicie ważne zadanie i jak najszybciej musi dostarczyć przesyłkę. Jego jasne włosy powiewały za nim tak, że na sam widok kowal chwyciłby nożyce i obciął mu je tuż przy głowie. Gdy Amargein zostawił jednak już za sobą chaty, zwolnił trochę i delektował się porankiem. Znalazł kawałek kija, który niósł potem dzielnie u boku, wyobrażając sobie, że to ostry miecz, a on sam jest rycerzem, który stracił konia, gdy zaatakowały go dzikie zwierzęta i jest teraz zdany tylko na siebie i swoje ostrze. W oddali majaczył masyw gór, które świt pomalował na fioletowo. Mgła skrywała ich podnóża, zatem zdawały się wyrastać z chmur.

Ptaki ćwierkały, a nad kwiatami fruwały wróżki, ćwierkając chyba jeszcze zajadlej. Chłopiec zaczął nucić wesołą melodię, w rytm której maszerował. Po chwili zjawiła się przy nim jedna z wróżek i trzepocząc skrzydłami, fruwała dookoła głowy, niby uciążliwa mucha. Amargein uśmiechnął się kącikami ust, poprawił na ramieniu swój worek, ale nie przestawał nucić. Wróżka była duża, jak na przedstawicielki swoich gatunków. Wyraźnie można było dostrzec kokardkę czerwonej sukienki. Najpewniej sypiała w jakimś dorodnym maku. W końcu chłopiec przystanął i wciąż nucąc swoją melodię, wyciągnął w stronę stworzonka rękę. Wróżka długo zbliżała się do niego i odlatywała, ale w końcu przysiadła na jego palcach i wsłuchiwała się jak urzeczona w jego piosenkę. Objęła małymi rączkami cieniutkie nóżki i trzepotała tylko czasami skrzydełkami. Chłopiec skończył nucić i chciał drugą ręką pogłaskać maleństwo po włosach, wróżka jednak zerwała się z głośnym świergotem i odfrunęła w swoją stronę. Amargein z uśmiechem ruszył w dalszą drogę.

Zatrzymywał się rzadko. Raz, gdy postanowił przetrzeć twarz chłodną wodą, z płynącego przy drodze strumienia. Drugi raz, gdy postanowił zjeść kawałek placka. Zatrzymał się i trzeci raz, gdy bardzo nieduży kawałek drogi dzielił go od M’argh.  Droga była zablokowana. Stały tam dwa wozy, okryte pstrokatymi płachtami, dwa pstrokate kuce pasły się na trawie przy drodze, a mała grupka ludzi popasała pod drzewem. Widać było z daleka, że jeden z mężczyzn ma śmieszną czapkę z dzwonkami. I co najważniejsze, chłopiec słyszał, że mężczyzna brzdęka na lutni. Ochoczo ruszył w stronę kompani, która od czasu do czasu wybuchała śmiechem. Musieli odpoczywać przed wkroczeniem do miasta, gdyż tam przyszłoby im płacić za gospodę. Sam więc na pewno rozumiesz, drogi Czytelniku, że o wiele tańsze i zapewne przyjemniejsze, było goszczenie się na świeżym powietrzu.

– Witajcie! – zawołał do nich chłopiec, gdy podszedł bliżej. Teraz spostrzegł, że w grupie osób były również dwie kobiety. Były bardzo piękne, wyglądały jak siostry. Długie, kruczoczarne włosy nosiły rozpuszczone. Uśmiechały się figlarnie, gdy dostrzegły Amargeina. Wszyscy musieli być wagantami, gdyż ich stroje były  niezwykłe pstrokate, a sukienki dwóch czarnulek każda dama uznałaby za nieprzyzwoite.

– Witajcie, mości panie! – zawołał bard z lutnią. Szybko wstał z ziemi i zerwawszy swoją czapkę, dzwoniąc dzwoneczkami, złożył chłopcy przesadnie dworski ukłon, co wywołało radosne śmiechy reszty kompani.

– Chodź, siądź sobie tutaj z nami. Skwar dziś, a w cieniu przyjemnie! Znajdzie się i trochę piwa dla wielkiego pana! – zaproszono go, by przysiadł się do wędrowców, a on chętnie z tego skorzystał. Był zachwycony wszystkim. Ich radosnymi twarzami, kolorowymi strojami, dobrym nastrojem i pięknymi wagantkami.

– Zmierzacie do M’argh? – zapytał z nadzieją i z wielkimi oczami przyglądał się ich twarzom.

– Nie inaczej, mości panie! – odparł bard i szarpnął struny swojej lutni. – W końcu jarmark!

– A potem? Potem gdzie zmierzacie? – dopytywał coraz bardziej zainteresowany.

– Każde miasto i każda wieś Zagórza. Potem Brynn i gościńce! A kto wie, może i Dal – odparła jedna z kobiet i ugryzła kawałek czerwonego jabłka. Jej głos przypominał dźwięk malutkich dzwoneczków i Amargein zapragnął, by usłyszeć jak śpiewa. Miał wrażenie, że swoim głosem zawstydziłaby słowika.

– Zmierzacie do Brynn, panie – zwrócił się ni to w przestrzeń, ni to do barda. Musiał mieć tak rozmarzoną minę, że jeden z wagantów zawołał do niego.

– Umiesz śpiewać lub grać? Albo żonglować? Miejsce ci u nas na wozie się znajdzie, a i w większej kompani wesoło! Zabierz się z nami, jeśli masz takie pragnienie.

Chłopiec zasępił się nieco.

– Chciałbym, chciałbym tego najbardziej na świecie! Ale mam matkę moją jedyną. Sama zostałaby w zagrodzie. A teraz też ona wysłała mnie do młyna. Pomyślałaby, że ma złego i niewdzięcznego syna.

– Będziemy w M’argh na czas jarmarku. Całe cztery noce. Łatwo ci będzie nas znaleźć, jeżeli zdecydujesz. A teraz chodź, siądź z nami na wozie. Tylko kuce połapiemy i hop, ruszamy. Do miasta możesz z nami jechać, mości panie! No, hejże. Zaśpiewajmy sobie piosnkę! – zawołał bard, co wywołało ogólną aprobatę i pocieszyło zasmuconego chłopca. 

Spotkanie wagantów wywarło w nim zmianę. Gdy wieczorem wracał do chaty matki i trzymał na worek mąki, nie marzył już o byciu rycerzem. Teraz widział siebie na wozie, wśród tamtych ludzi, u boku dwóch ślicznych wagantek. Chciał z nimi podróżować, śpiewać na jarmarkach i zobaczyć Brynn i kraje pozostałych braci. I pojechać w Dal! Na samą myśl drżał z radości, że mógłby zobaczyć ten inny kraj.

Był to dwunasty rok jego życia, gdy dwa dni później, pod osłoną nocy, biegł do M’argh na złamanie karku i tylko czasem ocierał łzy, które dziwnym trafem zbierały się w jego oczach na myśl, że opuszcza matkę. Ale w sercu mieszkała już przygoda. I łzy rozpaczy mieszały się ze łzami szczęścia, że oto spełnia marzenie swojego życia. I żaby rechotały i świerszcze grały swój koncert, jakby tworząc Amargeinowi orszak pożegnalny, gdy ten żegnał się z kuźnią kowala i biegł ku nowej, kolorowej przyszłości.

Przepraszam was bardzo, miałam dodać rozdział w poprzednim tygodniu, ale miałam (i nadal mam) problemy z moim komputerem. Dlatego proszę was o jeszcze kilka dni, by nadrobić wasze opowiadania. Dziś też dodaję rozdział właściwie od koleżanki, która pozwoliła mi skorzystać ze swojego laptopa. Myślę, że w ciągu najbliższych dniach wszystko się wyjaśni i spokojnie będę mogła zostawić wam komentarze. Cieszę się, że spodobała wam się moja mapa! To naprawdę miłe :) Trzymajcie się wszyscy cieplutko!