Rozdział Szósty

Kamień i Woda

♫

Nie wiedziała, czego tak właściwie się spodziewała. Może jakiś podniebnych zamków lub pałaców, które unosiłyby się w koronach drzew, a pomiędzy nimi fruwałyby lampiony? Podświadomie wyczekiwała również czegoś strasznego. Bo jacy ludzie mogą mieszkać w sercu lasu i żyć? Na pewno gnieżdżą się w ziemi, jak robaki, i mają ciemne i zatęchłe posłania. Zdziwiła się, gdy dotarli do miejsca, w którym żył klan druidów.

Nada w wyobraźni próbowała tych ludzi przyrównać do elfów, o których słyszała wiele opowieści. Prawda jednak była taka, że druidzi nie różnili się wiele od mieszkańców Camden lub Dali. Obdarzyła ich natura, uchylając rąbka swoich sekretów. Potrafili rozmawiać z wiatrem i rozumieli ptasie trele. Wszystko żywe stworzenie, które nie stąpało po ziemi, by nieść krzywdę i zniszczenie, było im przyjacielem. Druidzi znali się na ziołolecznictwie i alchemii, jednak prowadzili życie bardzo proste i nie obnosili się ze swoimi umiejętnościami. Stąd wokół nich narosło tyle legend. Nie opuszczali lasu, który był ich domem. Zapytasz, drogi Czytelniku, jakim cudem ich klan nie wymarł, bo przecież żyli w nim sami mężczyźni. Matka Natura czuwała nad swoimi dziećmi. Czasami klan przygarnął chłopca z karawany, czasami wychowankiem stawało się niemowlę odebrane Mamunie. Druidzi żyli w małej, długowiecznej społeczności. Rzadko więc zachodziła potrzeba, by kogoś przygarnęli.

Nie uprawiali roli, gdyż ziemia pozbawiona była soków niezbędnych do wzrostu kłosów. Drzewa żywiły się wszystkim, co dawała ziemia. A musisz wiedzieć, drogi Czytelniku, że drzewa rosły tam ogromne. Pnie miały tak grube, że często drążono w nich i urządzano izby. Czasami zajmowano norę po niedźwiedziu lub izbę budowano w wychodzących z ziemi korzeniach. Druidzi nie ścinali drzew. Żyli z przyrodą w symbiozie.

Nada zdziwiła się, że w izbie, do której ich zaprowadzono, nie zbierał się dym z paleniska. Sama trochę się zawstydziła, że myślała o wilgotnych, śmierdzących stęchlizną norach, a im przyszło ogrzać się w miejscu, gdzie pachniało ziemią, żywicą i ziołami, które suszyły się na wysokich belkach. Izba znajdowała się w starym dębie. Nocami, gdy wiatr był wyjątkowo silny, gałęzie trzeszczały i miało się wrażenie, że cały dom rusza na leśną wędrówkę. Ale drzewo od wieków stało w miejscu i rosło ku chwale Matki Natury.

Kupcy zdziwili się, że druidzi nie boją się rozniecać w lesie ognia. W ich osadzie nie brakowało zeschłych liści, czy pożółkłego igliwia, a mimo wszystko przy każdej chatce palił się lampion, który odpędzał złe nocne duchy. Pytali o to jednego z druidów, staruszka z siwą brodą. Uśmiechnął się wtedy i odparł, że las sam pozwala im się chronić. Wszyscy mówili o lesie, jakby był stworzeniem. Czymś żywym, co odczuwało i posiadało ludzkie emocje. Tak, mój drogi Czytelniku, druidzi kochali las.

– Możecie spędzić tutaj tak wiele czasu, jak potrzebujecie. Gdy postanowicie wyruszyć, damy wam wszystko, co potrzebne. Jednak wróćcie, dobrzy ludzie, do Camden i zaniechajcie podróży na Wschód. Wróćcie do Brynn. Tam kupicie wozy i odejdziecie w swoje rodzinne strony – powiedział ten sam z mężczyzn, który zabrał ich do osady. – Jednak póki tu jesteście, musicie żyć jak my i jak my nie krzywdzić lasu. Wasze kobiety… – tu spojrzał na Nadę i cztery pozostałe niewiasty – nie powinny opuszczać izby, ale nie mam mocy, by was tu utrzymać. Proszę was, jako wybawca i przyjaciel, nie wchodźcie zbyt głęboko w naszą społeczność. Moi bracia żyją sami i tak żyć postanowili. Jesteście dla nich obce… Tak będzie lepiej, dla wszystkich. – Gdy to powiedział, opuścił Dębową Izbę, ale szybko przyszło trzech innych mężczyzn. Nada obserwowała ich ciekawie. Twarze skrywały im prawie w całości kaptury brunatnych szat, takich samych, jak wybawicieli karawany. Dwóch miało brody, byli pewnie w wieku jej ojca lub starsi. Jednak ostatni zdawał się być młodszy. Miał inną postawę, niż jego dwóch kompanów i szczękę pokrywał mu bardzo krótki, ciemny zarost. Nada patrzyła również na jego ręce, gdy odsłoniły je rękawy szaty. Nie były zwiędłe i żylaste, jak ręce starca. Przeciwnie, to były ręce młodego mężczyzny. Przybyli druidzi nieśli koce i derki, by każdy z kupców mógł wymościć sobie posłanie. Mieli również dwa bochny chleba, dzban miodu i zawinięty w materiał ser. Życzyli im spokojnej nocy i obiecali wrócić rano, by przynieść pożywienie na śniadanie. Zapowiedzieli również, że będą musieli podjąć decyzję odnośnie ich dalszych dni. Gdyby chcieli zostać i przeczekać zimę, musieliby zająć się pewnymi sprawami. Jednak to wszystko miało nastąpić dopiero rano.

Starszyzna karawany zacierała ręce. Mieli trochę suszonego mięsa, gorzałki, więc mogli sprawić sobie wcale niezłą wieczerzę. Ponieważ Dębowa Izba była… okrągła, a na środku znajdowało się palenisko, otoczone kamieniami, ciężko było odnaleźć własny kąt. Wali, Bragen i kilku innych mężczyzn zebrało swoje szmaty i umościli się jak najdalej od drzwi. Tam też postanowili przedyskutować kwestie niecierpiące zwłoki. Nada była zadowolona, że pierwszy raz od dawna ojciec nią nie dyryguje, więc zwinęła szybko jeden z koców i umościła się jak najdalej od rodziciela.

Ogień wesoło trzaskał, było przyjemnie ciepło. Dziewczyna dotykała dłonią chropowatej ściany, która była przecież żywym drzewem, i dziwiła się cudom natury. Starszyzna otworzyła piwo, więc niedługo zrobiło im się całkiem wesoło, ale wciąż rozważali, co powinni zrobić. Zdania były podzielone. Nada ułożyła się na plecach i wpatrywała się w strop i wiszące na belkach pęki ziół. Dym nigdzie się nie zbierał, ulatywał sprytnie wywierconymi otworami, które jednocześnie nie wpuszczały do środka wiatru i deszczu. Wreszcie sprecyzowała również zapach, który mieszał się z palonym drewnem jałowca. Był to najprawdopodobniej mirt. Roślina o intensywnej woni i malutkich, białych kwiatkach. Nada znała to zioło z rodzinnych stron. Pamiętała, jak matka pokazywała jej jagody. Dziewczyna przeciągnęła się z błogością i przymknęła oczy. Czuła się bezpieczna.

*

Kupcy podjęli decyzję, że przeczekają miesiąc. Błotniste gościńce Camden powinny wtedy się ściągnąć, co ułatwi im podróż. Zgodnie ze słowami druidów, musieli więc podjąć się pracy w ich małej społeczności. Wymieniali się swoimi zadaniami i starali się je wypełniać sumiennie. Kilku mężczyzn było bardzo zdziwionych, gdy zabroniono im ruszyć na polowanie. Z nietęgimi minami wzięli więc kosze i ruszyli z jednym starców do lasu, by zbierać owoc, którego nie zmarnowało jeszcze zimno.

W sercu lasu było o dziwo dość ciepło, więc nawet o tej porze roku można było znaleźć grzyby. Pierwsze dni w nowym miejscu były trudne, zwłaszcza dla kobiet. W końcu udało się znaleźć zajęcie i dla nich. Najpierw dopytywały o krosna, ale pewnie się domyślasz, drogi Czytelniku, że nic takiego w osadzie się nie znalazło. Jednak jeden ze starszych druidów zgodził się, by zrobić kobietom krosno pionowe. Mogły również cerować ubrania, co, prawdę mówiąc, nie spodobało im się za bardzo. Nadę natomiast rozsadzała energia. Nie miała głowy do dziergania i dłubania przy ubraniach. Najchętniej poznałaby każdy zakamarek małej osady, ale groźna mina ojca trzymała ją w ryzach. Jednak pewnego dnia Wali wyruszył z kilkoma kompanami do lasu, by przynieść drewna. Dziewczyna skorzystała z okazji i postanowiła zapuścić się w las. Jej, dość nietypowym kompanem, okazał się stary wilk, którego najstarszy z druidów udomowił. Kiedyś potężna bestia musiała być naprawdę przerażająca, teraz przypominała wielkie psisko, które bardzo polubiło się z Nadą. Lizało dziewczynie ręce i pozwalało głaskać się po kosmatym łbie. Nic więc dziwnego, że gdy tylko rudowłosa wyściubiła nos z Dębowej Izby, wilczur zaraz znalazł się przy niej. Bestia, mimo swojego wieku, miała piekielnie dobry węch.

– Sztile, sztile – szeptała dziewczyna w ojczystym języku, by uspokoić wilka, który postanowił zbyt głośno okazać swoją radość.

Nie bała się, że ktoś zwróci uwagę na nieobecność zwierzęcia. Bestia często znikała w lesie, by przynieść czasem w pysku jelenia. Druidzi załamywali wtedy często ręce, że zginęło coś niewinnego, ale nie mogli pohamować natury stworzenia. Usłyszała, że wołają na niego Ea, tak też się do wilka zwracała. Nie wiedziała, co znaczą te słowa, bo nie zasłyszała ich nigdy w mowie Camdyjczyków. Nie pochodziły one również z jej własnego języka. Najmniej rozumiała ludzi Wschodu, więc może to od nich pochodziło słowo. Znaczyło ono ni mniej, ni więcej, tylko po prostu ogień. Druidzi umiłowali sobie ten żywioł. Dawał im ciepło i bezpieczeństwo.

Dziewczyna i wilk zniknęli w lesie. Dębowa Izba była najbardziej oddalona od najważniejszej chaty i niewielu mężczyzn się tam kręciło. Być może dlatego przyszło im zamieszkać właśnie tam…?  Nada zwinnie pokonywała korzenie starych drzew, które wystawały z ziemi. Wilk biegł za nią, zadziwiająco cicho, jak na tak potężne stworzenie. Dziewczyna była pewna, że mogłaby bez problemu dosiąść jego grzbietu, ale bała się, że Ea nie ufa jej na tyle, by przyjąć taką poufałość. Zapytasz, drogi Czytelniku, gdzie ją tak ciągnęło? Właściwie… nigdzie. Nada była stworzeniem, które nie mogło zbyt długo siedzieć w jednym miejscu. Właśnie dlatego ojciec, po śmierci jej matki, zabierał córkę z Karawaną. Nie wyobrażał sobie, by ten rudy skrzat był w stanie prowadzić domowe gospodarstwo. Nie wyobrażał sobie, by dziewczyna nadawała się kiedykolwiek do małżeństwa i chociaż miała już siedemnaście wiosen, odwlekał jak mógł jej zamążpójście. Bał się, że Nada przyniesie mu po prostu wstyd. Tak więc rudowłosa była wolna jak ptak i robiła wszystko, na co przychodziła jej ochota. Nie myśl jednak, drogi Czytelniku, że całkowicie zapominała o swojej kobiecości. Dobrym przykładem jest miłość, jaką zapałała do Oda. Tak, Nada bardzo chciałaby mieć męża. Może nie do końca rozumiała, z czym zamążpójście się wiąże, ale uważała mężczyzn za niezwykle fascynujące stworzenia. Po pierwsze, byli inni. I rosły im włosy na twarzy. Dziewczyna kiedyś myślała, że mężczyzna w nocy zmienia się w jakieś wielkie, owłosione zwierzę. Może borsuka lub niedźwiedzia. Ta myśl prześladowała ją od momentu, gdy jeszcze w Dali zobaczyła na rynku jegomościa z brodą i włosami tak bujnymi, że przypominały futro. Zapytała o to ojca. Wali popatrzył na nią zdziwiony, popukał się w czoło i kazał dalej szorować miskę. Od tej pory Nada bardzo chciała sprawdzić, czy mężczyźni w nocy rzeczywiście zmieniają się w zwierzęta, ale jeszcze nigdy jej się to nie udało. Myślała, że po prostu oni bardzo dobrze się ukrywają.

Szła dość długo, starając się jednocześnie zapamiętać, z której strony przyszła. We włosach miała już pełno liści i gałązek, gdyż nigdy nie mogła nauczyć się, by nosić je związane. Doprowadzało to jej ojca do szału. Wali często powtarzał, że ostrzyże jej kudły przy samej głowie, ale tak naprawdę nie mógł tego zrobić. Włosy ścinano kobietom, które nie dochowywały przysięgi małżeńskiej. Co ciekawe, nierządnice były poza rejestrem, co, jak wiele niewiast powtarzało ze wstrętem, było bardzo dla mężczyzn wygodne.

Nada przysiadła na jednym z grubych korzeni, które tworzyły niemalże mosty nad leśną ściółką i morzem paproci. Ea zniknął jakiś czas temu, ale już po chwili usłyszała jego radosne sapanie. Wilczur radośnie oparł przednie łapy na kolanach Nady i zaślinił jej cały podołek. Bestia była postury rosłego mężczyzny. Oblizywał pysk i lizał dziewczynę po ręce, którą próbowała pogłaskać jego głowę. Po chwili opadł na ziemię i machał swoim ogonem jak najzwyklejszy kundel. Zawył cicho i spojrzał w stronę rudowłosej. Podreptał w miejscu i znów odwrócił głowę w stronę dziewczyny.

– Co się dzieje, mój piękny? – zapytała Nada i zaskoczyła z korzenia w paprocie, które sięgały jej pasa.

Bestia szczeknęła i obwąchała dziewczynie rękaw. Wyraźnie dawał do zrozumienia, by poszła za nim. Wzruszyła ramionami i pozwoliła prowadzić się zwierzęciu. Poruszała się nieco wolniej, bo rośliny czepiały się jej sukni i utrudniały sprawny marsz. Wolała przeskakiwać z korzenia na korzeń. Jednak wilk na nią czekał, odwracał w jej stronę łeb i sprawiał wrażenie, jakby się uśmiechał. Z pyska wystawał mu długi, różowy jęzor, a pożółkłe kły były dość przerażające, ale Nada uważała, że pod tą całą straszną otoczką kryje się nawet sympatyczny zwierz.

– Gdzie ty mnie prowadzisz, potworze? – uśmiechnęła się dziewczyna po dobrej chwili, gdy wciąż nie dostrzegła celu wędrówki.

Nagle jednak las się przerzedził, a ona znalazła się na polanie. Nie była to jednak zwykła polana. Zbudowano na niej kamienny krąg. Wilk radośnie wbiegł między stare menhiry i powarkiwał donośnie. Głazy były bardzo, bardzo stare. Wysokie, porośnięte mchem i porostami. Na jednym z nich siedział kruk. Zakrakał głośno, gdy Nada postawiła stopę na polanie i z łopotem skrzydeł zerwał się do lotu. Po środku kręgu leżał duży, wygładzony kamień. Przywodził jej na myśl ołtarz. Nada zadrżała, gdy powiał chłodny wiatr. Ten krąg jej się nie podobał i wiedziała, że nie powinno jej tu być.

To na pewno tutaj nam zawiązali oczy, pomyślała. To musi być ten Drugi Krąg.  

Czuła w tym miejscu coś pierwotnego, jakby żaden z jej znanych bogów nie gościł nigdy wśród tych kamieni. Zawołała wilka, który wciąż biegał wśród menhirów i obwąchiwał je radośnie. Nie reagował na wołanie. Gdy krzyknęła jeszcze raz, spojrzał w jej stronę i szczeknął. Zniknął nagle za kamiennym ołtarzem i po chwili wyłonił się, niosąc coś w pysku. Nada rozpoznała w tej szmacie czepek jednej z kobiet z karawany. Pamiętała, że niewiasta labidziła o swojej zgubie, która zniknęła w lesie. Zawołała wilka, by przyniósł znalezisko, ale stworzenie nie chciało się ruszyć. Rudowłosa niepewnie postąpiła kilka kroków w przód i ruszyła w stronę Ea. Gdy bestia była już na wyciągnięcie ręki, wilk wypluł czepek na ziemię, a Nada szybko go podniosła. Gdy się wyprostowała, zadrżała przestraszona. Menhiry były naprawdę ogromne, musiała zadzierać wysoko głowę, by dostrzec ich zaostrzone czubki.

– Co tutaj robisz, kobieto…? – Usłyszała męski głos i odwróciła się gwałtownie. Wilk zawył donośnie. To nie był nikt obcy.

– Ja… szłam tutaj za wilkiem, panie. – Spuściła pokornie oczy i wydukała przestraszona, gdy rozpoznała rozmówcę.

Kilka kroków od niej stał jeden z druidów, którego pierwszego wieczoru spotkała w Dębowej Izbie. Nie mogła rozpoznać, czy na jego twarzy maluje się bardziej gniew czy zdziwienie. Nie miał nasuniętego na czoło kaptura. Teraz mogła się przekonać, że jej domysły okazały się słuszne. Mężczyzna był młody, mógł mieć co najwyżej trzydzieści lat. Miał bladą twarz, to zrozumiałe, gdyż przez korony drzew nie przebijało się zbyt wiele promieni słonecznych. Jego włosy, zmierzwione od wiatru, były w podobnym kolorze jak broda i sięgały za uszy. Nada stwierdziła, że tak młody mężczyzna dziwnie wygląda w tradycyjnej, brunatnej, sięgającej ziemi szacie. Rękawy miał podwinięte i w jednej dłoni trzymał sierp, a w drugiej kosz, z którego wystawało mnóstwo zielonych gałązek.

– Dlaczego opuściłaś Polanę? – zapytał i Nada wyczuła w tym nutkę łagodności. Spojrzała na niego żałośnie.

– Nudzę się, panie. Tam kobiety cerują ubrania. Ja… ja nie umiem tak długo siedzieć.

Przez chwilę nie odpowiadał i mierzył ją spojrzeniem.

– Złamałaś prawo, kobieto. Powinnaś zginąć.

Zadrżała na dźwięk jego słów. Były zimne jak lód i ostre jak brzytwa. Spojrzała na niego błagalnie, a potem na jego sierp. Czyżby chciał zabić ją tutaj, na tym kamiennym ołtarzu? Jednak nagle, ku jej zdziwieniu, mężczyzna schował sierp do swojego kosza.

– Chodź – powiedział tylko i odwrócił się do niej plecami i zniknął między drzewami. Wilk pobiegł za nim, więc Nada uczyniła to samo. Szli w milczeniu, Nada kawałek za druidem, wpatrzona w jego plecy. Natomiast wilczur szedł u boku mężczyzny i czasami pakował mu nos w koszyk.

– Zabijesz mnie, panie…? – zapytała w końcu rudowłosa, gdy nie mogła już wytrzymać napięcia.

Zatrzymał się i wolno odwrócił w jej stronę. Spojrzał na dziewczynę z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Pogłaskał Ea po głowie i dopiero po chwili odpowiedział.

– Nie. Nie zabiję cię. Ale musisz zostać oczyszczona, by wolno ci było spojrzeć w oczy starszemu… – po tych słowach nie odezwał się już więcej i ruszył przed siebie. Nada zastanawiała się nad jego słowami, ale posłusznie poszła w jego ślady. Wiedziała tylko, że nie zmierzają w stronę osady. Ale skoro obiecał, że jej nie skrzywdzi, rozluźniła się nieco. Nagle z lasu wyłonił się mały pagórek. Obeszli go dookoła i wzniesienie okazało się grotą. Z pieczary wypływała woda i wpadała do małego jeziorka wśród okrągłych, porośniętych mchem kamieni.

– To stare źródło. Musisz się w nim obmyć – powiedział do rudowłosej druid, gdy stanęli nad wodą. Potem sięgnął do swojego kosza i wyciągnął kilka gałązek nieznanej Nadzie rośliny. Miała drobne, ciemne listki i białe jagody. Mężczyzna wręczył jej zioło ze słowami, że ma rozgnieść jagody i natrzeć nimi mokre włosy. Nie protestowała i pokornie zgodziła się na wszystko. Zastanawiała się, dlaczego wilk trzyma się tak daleko od wody, jakby się jej bał. A może nawet i on rozumiał wagę tego źródła i okazywał mu szacunek?

Nada weszła do małej, ciemnej groty. Światło wpadało przez wejście i oświetlało jedynie kawałek kamiennego zagłębienia, z którego wylewała się woda i wypływała na zewnątrz. Nie mogła dostrzec dna; powierzchnia marszczyła się, jak przy lekkich podmuchach wiatru. Domyśliła się, że ciecz musi wypływać z wnętrza ziemi, spod kamieni. Położyła zioła w zasięgu rąk i rozsznurowała swój kubrak. Całe swoje ubranie położyła pod ścianą groty, gdyż to miejsce wydawało jej się najsuchsze. Niepewnie dotknęła stopą powierzchni jeziora i szybko cofnęła ją z sykiem. Woda była niesamowicie zimna. Nada jednak bała się gniewu druida, który przecież zgodził się darować jej życie, więc zamknęła oczy i wskoczyła do zbiornika.

Gdyby pewnie mogła, krzyknęłaby z bólu. Woda była zimna jak lód, jej dotknięcie przypominało wbijanie w ciało lodowych igiełek. Zagłębienie okazało się niesamowicie głębokie i ciecz przykryła ją w całości. Gdy poczuła pod nogami kamienie, zamachnęła nimi mocno i wypłynęła na powierzchnię. Złapała się krawędzi zbiornika i zaszczękała zębami. Włosy opadły jej na twarz i oblepiły ramiona oraz małe piersi. Straciły swój płomiennorudy kolor; stały się niemalże brunatne. Gdy udało jej się odgarnąć kosmyki z oczu, dostrzegła u wejścia wilka. Trzymał w pysku kawałek szmaty. Nada domyśliła się, że to mężczyzna dał jej coś do wytarcia ciała. Wyciągnęła w stronę zwierzęcia rękę. Wilczur jednak najwyraźniej nie chciał wejść do groty, więc rudowłosa musiała podejść do niego. Drżała z zimna, ręce miała niemalże sine i z trudem stawiała kroki. Skostniałymi dłońmi nie mogła początkowo rozłożyć płachty. Gdy w końcu jej się to udało, otuliła się szorstkim materiałem. Nie był gruby, ale w porównaniu z lodowatą wodą, poczuła błogie ciepło. Wytarła ciało i ubrała się w swoje rzeczy. Przypomniała sobie również o jagodach. Zerwała z gałązek kilka owoców i rozgniotła je w dłoniach. Były bardzo oleiste i pachniały tak mocno, że aż zakręciło jej się w głowie. Natarła nimi swoje mokre włosy i zdecydowała się opłukać ręce w wodzie. Tak przygotowana wyszła wreszcie z groty. Dostrzegła mężczyznę na kamieniu, siedział i głaskał wilka, który leżał u jego stóp. Gdy Ea dostrzegł Nadę, uniósł łeb i sapnął przyjaźnie. To zwróciło uwagę mężczyzny.

– Zapleć włosy w warkocz. To nie przystoi – rzucił tylko w jej stronę i wstał z kamienia.

Rudowłosa zagryzał wargi. Nie umiała zbyt dobrze pleść włosów, ale nie chciała się narażać na gniew. W dodatku wciąż było jej zimno. Nieumiejętnie, wciąż skostniałymi dłońmi, zwinęła włosy w dziwny splot, wciąż czując ich niesamowity zapach. Gdy uznała, że jest gotowa, powiedziała, że lepiej nie umie tego zrobić. Mężczyzna zmierzył ją spojrzeniem, wziął swój kosz i polecił, by ruszyła za nim na Polanę. Chcąc, nie chcąc, musiała go posłuchać i pokornie poszła w jego ślady. Jednego była pewna; miała dość przygód na najbliższy czas.

Obiecałam dłuższy rozdział i chyba jest! Mam nadzieję, że spodobał wam się tak samo jak mnie. Muszę przyznać, że jestem z niego zadowolona. Dziękuję wam za wszystkie wasze komentarze! Te z komplementami i uwagami, co powinnam poprawić. To naprawdę budujące i jestem wam bardzo wdzięczna. Witam również kilku nowych czytelników, mam nadzieję, ze zostaniecie u mnie na dłużej :) Będę wdzięczna za znalezienie każdego potknięcia i literówki, bo ja już po prostu nie widzę nic. Poprawiałam go chyba trzy razy, ale wciąż pewnie będą błędy. Mam nadzieję, że mimo wszystko nie utrudniły czytania. Pozdrawiam was bardzo serdecznie!