Rozdział Czwarty

Ogień

♫

Wiał silny wiatr, a po niebie sunęły ciężkie chmury w kolorze ołowiu. Wisiały nad ziemią niczym topór nad głową skazańca. Stare sosny trzeszczały złowrogo i uginały się przy każdym podmuchu zefiru. Zaczął prószyć śnieg.

– Szybciej, szybciej, musimy wejść między drzewa, nim rozpęta się zamieć! – krzyknął mężczyzna, który siedział na koniu i prowadził karawanę wozów. Zwierzę ryło kopytami w ziemi i parskało dziko. Wiatr przybierał na sile, z jednego wozu oderwała się płachta i łopotała przeraźliwie. Kilku ludzi rzuciło się w jej stronę, by uchronić obwiązane sznurami pakunki.

– Ojcze, jeden z koni uszkodził nogę. Nie pójdzie dalej – wołała młoda, rudowłosa kobieta, szukając czegoś w jednym z wozów.

– Kobieto, właź na wóz i nie schodź więcej, bo nie ręczę za siebie! – warknął rozeźlony kupiec i, ściągnąwszy wodze, zawrócił. Minął dwa wozy, trzech jeźdźców i szybko zatrzymał się przy niewielkiej grupce, otaczającej jednego z wierzchowców.

– Co mu? – rzucił tylko i spojrzał na piękne stworzenie, które cięło niespokojnie powietrze ogonem.

– Kulawy! – odparł jeden z mężczyzn i splunął.

– Rozjuczyć i zostawić. Będzie nam tylko ciężarem – zarządził zwierzchnik karawany.

– Kiedy worki? Co z nimi? – zaprotestował gorąco jeden z kupców, najpewniej właściciel konia.

– Na wóz i puścić kobyłę. Niechże ją wilki zeżrą. Licha nam tu jeszcze tylko brakuje, a tfu.

Coraz większe płaty śniegu leciały z nieba, robiło się również coraz zimniej, a karawana była dopiero na skraju lasu. Wędrowali już od wielu tygodni. Przybyli z Dali i zmierzali teraz na Wschód. Przez ostatnich kilka dni przemierzali pas Ziemi Niczyjej i lada moment mieli zagłębić się w las. Byli przygotowani na złą pogodę, wiedzieli o porywczych wiatrach, które zrywały się w tamtej części kraju. Musisz wiedzieć, drogi Czytelniku, że śnieg i zamieć nie były straszne Kupcom z Dalii, gdyż podróżowali oni tą trasą z pokolenia na pokolenie. Latami wyruszali ze swoich rodzinnych stron, by starymi drogami odwiedzić wszystkie kupieckie zakątki Camden, a następnie spędzali lato na Wschodzie. Kupowali towar chętnie gromadzony na ziemiach trzech królów i wracali w ojczyste strony.

– Ojcze, tylko nie zostawiaj go tutaj! – Mężczyzna poczuł, że coś ciągnie go za nogawkę. Spojrzał w dół i utkwił wzrok w niebieskich oczach swojej dorosłej już córki.

– Co za głupia baba, mówiłem przecie! Na wóz i nie wyściubiać nosa! – zamachnął się, jakby chcąc ją uderzyć, jednak dziewczyna w porę odskoczyła od ojca. Wiedziała, że nie zrobi jej krzywdy. To była jej już czwarta wyprawa z kupcami. Prawdopodobnie przed przyszłą przyjdzie jej szukać męża i to z nim pojedzie na wozie w czasie piątej. Patrzyła tęsknie w stronę konia, z którego grzbietu zdejmowano ciężkie worki; zwierzę musiało być jej ulubieńcem.

– Nada, czyś ty całkowicie rozum postradała? Jak nie wleziesz zaraz na wóz, to zostawię cię tutaj razem z tym bezużytecznym koniem.

Dziewczyna zrozumiała, że nic nie wskóra, więc szybko spełniła polecenie ojca. Schowała się pod płachtą i owinęła w koce, tak że tylko czubek piegowatego nosa wystawał. W tym czasie kupiec odczepił od pasa bukłak i pociągnął z niego zdrowo gorzałki. Potem spiął konia i znów znalazł się na przedzie karawany. Niedługo mu było czekać, by i reszta mężczyzn wróciła do swoich wierzchowców i wołów, ciągnących wozy. Słaby koń wkrótce został daleko w tyle za karawaną, która zagłębiała się stopniowo w las. Śnieg rozpadał się na dobre. Z mężczyzną, prowadzącym karawanę, zrównał się inny jeździec.

– Zmierzcha się – rzucił, jakby jego towarzysz nie miał oczu. – Nie zdążymy chyba dojechać do Zimnej Polany. Wrony skrzeczą, nieopodal jest Pierwszy Krąg.

– To pojedziemy po zmierzchu. Na drodze chcecie się zatrzymywać? – warknął kupiec i znów pociągnął łyk gorzałki. Zaproponował ją również kompanowi, ten jednak odmówił. – Czyja była ta kobyła? Nada jakby się szaleju nażarła, nie chciała go puścić.

– Nie dziwota. Należał do Oda. Od obiecał jej tego konia – uśmiechnął się złośliwie mężczyzna i pogładził swoją brązową brodę.

– Od? OD? Ten liczygrosz, ten śmieć do mojej Nady? Po moim trupie. – Splunął.

– Nadę też chyba do niego ciągnie… – mruknął mężczyzna.

– Ona nie ma nic do gadania i kropka. – Sięgnął do bukłaku, który okazał się pusty. Poprawił swój skórzany kubrak obszyty białym runem i naciągnął czapkę na czoło. – Hejże, Nada! – zawołał w stronę zadaszonego wozu. Po chwili kawałek szmaty się odchylił i wyjrzała jego rudowłosa córka, owinięta pledem.

– Ojcze?

– Otwórz no baryłkę śliwowicy.

– Ale, ojcze, strasznie trzęsie w wozie. Porozlewam – wystraszyła się dziewczyna.

– No co za głupia dziewka. Nie gadaj tyle, tylko rób, co mówię! – Rzucił w jej stronę swój bukłak. – No i widzicie, Bragen, jakie to durne? I jeszcze z Odem, a tfu. Dzieci z tego pewno jadłyby nogami, takie głupie.

Po chwili dziewczyna wyłoniła się z wozu z pełnym bukłakiem. Jej ojciec podjechał na koniu i wziął alkohol z rąk córki. Karawana poruszała się drogą, coraz dalej w las. Wiatr świszczał między drzewami, ale przynajmniej śnieg nie sypał tak gęsto, jak na otwartej przestrzeni. Droga była szeroka na tyle, że mieścił się jeden wóz z dwoma wołami i dwóch jeźdźców obok, cały pochód przypominał długiego węża. Możesz mnie spytać, drogi Czytelniku, czy nie bali się wszystkich stworzeń, które zamieszkiwały las. Ano, pewno bali. Ale jak już mówiłem, spóźnili się i nie zdążyli dojść do Zimnej Polany; wędrowali więc do tego miejsca, w którym zwykli się zatrzymywać.

Robiło się już naprawdę ciemno i podróż stawała się coraz bardziej niebezpieczna… Nagle dało się słyszeć wycie wilków. Nada wychyliła się z wozu i z lękiem poszukała sylwetki ojca.

– Ojcze! – pisnęła.

– Właź pod koc, bo ci rzyć odgryzą – zawołał tylko mężczyzna, nawet się do niej nie odwracając. Karawana wolno posuwała się naprzód. Zmrok już zapadł prawie całkowicie, a mróz kąsał odsłonięte części ciała. Nagle, gdzieś w północnej stronie lasu, między drzewami zamigotały ogniki.

– A cóż to za nowe szachrajstwo? – wytężył wzrok Bragen.

– Ogniki, nie pacz tam, waść, bo rozum postradasz – odparł ojciec Nady.

Punkciki światła wzbudziły zainteresowanie wszystkich kupców w pochodzie, nawet Nada, która siedziała w obawie przed wilkami w wozie pod kocem i derką, wyczuła poruszenie, więc wyściubiła nos na zewnątrz. Ogniki dawno się nie pojawiały, zatem ich widok mógł zdziwić.

– Czego one w zimie się jawią? Gaśnieć to nie powinno kiedy? – Bragen był coraz bardziej zainteresowany zjawiskiem.

– Nie idź w te demony, zwabią i uduszą.

– Wali, patrzaj. Ull się odłączył – powiedział zaniepokojony Bragen, odwracając się w stronę ogników.

– Psia mać! Trzeba go szybko złapać. Hej! Bragen, zwołaj kilku chłystków z końca, tych co na koniach. Oda też, może uda mu się kark skręcić tam po ciemku. Nada! Nada, głupia dziewucho, każ lampiony pozapalać. Hej, w drogę! – po tych słowach zerwał się za Ullem, który szedł w stronę ogników i znacznie oddalił się od karawany. Był młody i to jego pierwsza podróż, więc nie można się dziwić, że szedł jak oczarowany w stronę czegoś niezwykłego. Wozy stanęły i Nada zapaliła kaganki, ale nie posłuchała ojca i nie została przy reszcie… tylko puściła się za nimi w pogoń. W końcu zabrali też Oda. Na pieszo nie mogła dorównać jeźdźcom, więc została znacznie w tyle.

Znów rozległo się wycie wilków i dziewczyna zamarła wystraszona, ale podjęła wędrówkę. Biegła w stronę ogników i jeźdźców, którzy dopadli już nieroztropnego młokosa. Wtem Nada poczuła, że coś złapało ją za długie włosy. Wrzasnęła piskliwie, czym zwróciła na siebie uwagę kupców.

– Złapałem ją – zawołał Bragen w stronę Waliego. Trzymał dziewczynę mocno za rude kudły i uśmiechał się od ucha do ucha.

– Chociaż tyle. Przyrzekam, że to twoja ostatnia wyprawa, paskudna dziewucho. W domu będziesz siedzieć, bachory rodzić i męczyć się z nimi, kędy ja teraz z tobą. I zapleć to siano w warkocz jak przystoi. Wracamy. Odprowadź ją do wozu i dopilnuj, żeby zapalili resztę kaganków.

Krótko potem ruszyli w dalszą drogę. Od polany dzieliło ich około dwóch godzin marszu, a już noc rozlała się dookoła nich i okryła szczelnie swoim płaszczem. Ogniki czasem pojawiały się jeszcze między drzewami, ale  sama karawana przypominała sznur sunących wolno ogników. Na wzgórzach wyły wilki, a i czasem coś gorszego odzywało się między drzewami. Najbardziej bała się tylnia straż, chociaż jako jedyna miała kusze. Kupcy zazwyczaj podróżowali w rodzinach. Te same rody zbierały swoje wozy i razem wyruszali z Dali do Camden. Jedni się starzeli i rodzili nowi, ale rolę mieli zawsze taką samą. Także przypadło, że straż tylnią pełnili chłopcy bardzo młodzi i musisz mi uwierzyć, drogi Czytelniku, że trzęśli się ze strachu jak trzcina na wietrze. W ciemnościach widzieli oczy nieludzkie, wiele par oczu, które przyglądały im się z ziemi i koron sosen. Słyszeli wilki i widzieli ogniki. Nagle niespodziewanie powiał wiatr, jakby chłodniejszy niż do tej pory, i puf, zgasły kaganki na dwóch środkowych wozach.

Wszystkie konie, jak na komendę, zarżały dziko. Woły również się odezwały niespokojnie. Rozległy się okrzyki, by szybko zapalić lampiony, bo kupcy pogubią się na rozstajach. Puf, zgasły kaganki na wozach ostatnich i już tylko przód jarzył się nikłym światłem. W powietrzu poniosło się coś, co przywodziło na myśl chichot. A może to tylko wiatr drwił z wędrowców…? Puf, już tylko na jednym wozie paliły się kaganki. Wali gwałtownie wstrzymał konia i odwrócił się przerażony w stronę tonącej w mroku karawany; zdążył tylko krzyknąć.

– LICHO!

Puf.

Zgasły ostatnie kaganki i rozpoczęła się igraszka.

Coś targało płachtami, pod którymi skryte były towary, konie szalały przerażone, jeźdźcy spadali z ich grzbietów, wszystkich ogarniała panika, krzyki niosły się po lesie, zwabiając stworzenia, które tylko czekały, aż człowieka przestanie bronić światło. Chichot można było słyszeć już bardzo wyraźnie, gdyby tylko zapanowała idealna cisza, dałoby się pewnie słyszeć coś jak szybki tupot malutkich słów w igliwiu. Nagle donośny trzask wzbudził jeszcze większy lament. Pękła dysza i jeden z wozów opadł na ziemię, ciągnąc również zwierzęta. Ludzie próbowali zapalić pochodnie, ale jak na złość krzesiwa nie dawały odpowiedniej ilości iskier. Po ciemku ratowali woły i towary, a Licho buszowało i psuło, a psuło.

– OGNIA, SZYBKO! – krzyczeli wszyscy.

Ktoś wołał, że właśnie stracił but, kolejna płachta zaczęła łopotać na wietrze i trzask, tym razem pękło drewniane koło i wóz prawie przewrócił się na bok. Pękły dwa worki z ziarnem, które poczęło sypać się na drogę.

Wtem zapłonęły pochodnie, ale nie za sprawą kogokolwiek z karawany. Skrzek jakiś dziwny i łopot skrzydeł doleciał do uszu ludzi, gdy karawanę otoczyło wreszcie światło. Licho uciekło.

– Druidzi… – szepnął Bragen, gdy dostrzegł starców, trzymających dziwne lampiony.

Byli nimi w istocie. Nosili ciemne suknie z długimi kapturami, a ich płaszcze ciągnęły się po ziemi. Przybyło ich siedmiu, dwóch nosiło długie, siwe brody, ale każdy trzymał lampion i czujnie się rozglądał.

– Las szedł za wami, przyjaciele – przemówił jeden z mężczyzn i zbliżył się do Waliego, próbującego do tej pory odczepić woły, przygniatane przez uszkodzony wóz. Druid podszedł do zwierząt i dotknął zasuszoną dłonią po kolei ich głów; uspokoiły się, więc łatwiej było je wyprząść.

– Dziękujemy waszmościom za ratunek – bąknął kupiec i nie wiedział, gdzie oczy podziać.

– Jak powiedziałem, idzie za wami las. Zwabiliście Draugra.

Zapanowała pełna grozy cisza.

– A na drodze leży zwalone drzewo. Wasze wozy nie przejadą, przyjaciele – mówił dalej starzec spokojnym głosem, jakby nie obawiał się nadciągającego potwora.

– Co mamy robić? – zapytał przerażony Wali. – Tu jest cały nasz dobytek! Jak mamy się bronić…

– Weźmiecie każdy worek ziarna. Weźmiecie to, co uważacie za najpotrzebniejsze. Weźmiecie to wszystko i pójdziecie z nami, przyjaciele. Jednak spieszcie się, bo demon nie będzie czekał.

Ludziom nie trzeba było dwa razy powtarzać; wszyscy żywo zakrzątnęli się dookoła wozów. Żal było koni i innych zwierząt, ale skoro zabroniono im ich zabierać, musieli porzucić je na pastwę lasu. W końcu stanęli w kupie, była tam i Nada, przerażona całą sytuacją. Prócz niej raptem cztery kobiety, ale w wieku raczej dojrzałym. Wszystkich razem koło ludzi dwudziestu pięciu.

– Weźcie jeszcze jeden sznur i belę płótna. Przez Drugi Krąg nie możecie przejść i widzieć. Wtedy zasłonicie oczy, a trzymając się sznura, nie zgubicie drogi – powiedział starzec. Szybko spełniono jego polecenie.

– Ojcze, co to jest Draugr? – pisnęła Nada, gdy próbowała nie ugiąć się pod worem ziarna i jednocześnie dotrzymać kroku ojcu, gdy wszyscy już zeszli z drogi i przemierzali las w świetle latarni.

– Ma skórę czarną jak śmierć i zabija każdą żywą istotę, którą napotka na swojej drodze.

Spodziewaliście się pewnie wyjaśnienia, związanego z poprzednim rozdziałem, a ja wam taką niespodziankę zaserwowałam! No cóż, ale to ważne wydarzenie fabularne. Wkrótce przekonacie się dlaczego :)