Rozdział Drugi

Zamek

We mgle słychać było zawodzenie perkoza. Słońce dopiero pojawiało się na horyzoncie, zapowiadał się ciepły, letni dzień. Jednak mgła parujących moczarów była gęsta i osiadła u podnóża góry, gdzie znajdował się Zamek Zakonu. Z grodu i podgrodzi wyruszało kilkanaście matek, które prowadziły za ręce małych chłopców. Najmłodszy z nich mógł mieć cztery lata, najstarszy może dwanaście, chociaż to późny wiek, by oddawać dziecko. Na Przydział zmierzały również matki z okolicznych wiosek, jednak te musiały wyruszyć już dnia poprzedniego. Wiele z tych kobiet obcierało ukradkiem łzy, bo mimo wielu dzieci w zagrodach, pewna strata jednego z nich zawsze była bolesna. W prawdzie miały świadomość, że żadna wojna nie nawiedza krainy, więc nieprędko chłopcy staną w szeregu na polu bitwy. Jednak wielu z nich opuszczało Zamek i rodzinne strony, by dołączyć pewnego dnia do gwardii jednego z królów. Rycerze Talaith byli jednymi z najlepszych w Camden. Jednak surowa dyscyplina Zakonu i bardzo ciężki trening powodował, że wielu chłopców nigdy nie kończyło szkolenia. Nakaz dotyczył tego, by w dzień Przydziału oddać do Zamku drugiego narodzonego syna. Nikt nie mówił o zdrowiu lub kondycji fizycznej. Tacy po prostu wykańczali się pod ciężarem tarczy i miecza i matki doskonale o tym wiedziały.

Uma zakrywała twarz szczelnie chustą, jednak miała świadomość, że idzie zachodnią drogą. Tą do Zamku dostawali się zazwyczaj wieśniacy z plonami i rybacy. Prowadziła za rękę siedmioletnią dziewczynkę o ciemnych włosach, obciętych tuż przy uszach. Nie ujawniły się żadne cechy fizyczne zewnętrzne, które wskazywałby na jej płeć. Małe dzieci wszystkie mają podobny głos i wyglądają podobnie. A potem… Uma wiedziała, że kasztelan załatwił jej częste widzenia z małą Morwen. Matka miała ją nauczyć szczelnego bandażowania piersi i ćwiczenia męskiego chodu. I chociaż w domu po kryjomu zdradzała jej również tajniki haftowania, to ojciec częściej kazał jej biegać po podwórzu z drewnianym mieczem i wysyłał na łazęgi z wioskowymi chłopakami, by, ku zgrozie matki, wracała z podrapanymi do krwi kolanami i twarzą brudną od ziemi.

– Mamo, mamo. Wczoraj były ogniska – świergotała dziewczynka z roziskrzonymi oczami. Wspominała obchody Święta Kupały.

– Tak, ptaszyno. Jeszcze wiele razy zobaczysz dużo większe ogniska – odparła łagodnie Uma i sięgnęła do kosza, który dźwigała w drugiej dłoni. Odłamała kawałek świeżego chleba od połówki bochna i podała dziewczynce. Dziecko złapało go w brudną rączkę i wsadziło do buzi.

– Mamo, a dziewczyny szły w las z chłopakami. Dlaczego? W lesie są bełty i Jaroszki.

– Mówiłam ci już, że nie musisz się bać bełtów i Jaroszek. Nie krzywdzą małych dzieci. A dziewczyny i chłopcy… tak to już jest, ptaszyno – zakończyła Uma, nie wiedząc jak wyjaśnić córce, że ona najpewniej nigdy z chłopcem w las nie pójdzie.

– Mamo, mamo. Cathal mówił, że tam w Zamku obcina się uszy.

– Jedz chlebek. Bajdy ci mówił. Uszy obcinają tylko katom. Ty nie będziesz katem, ptaszyno.

Przez chwilę wędrowały w milczeniu. Żaby rechotały w bajorach. Nagle nad ścieżką przeleciało kolorowe stworzenie. Ospałe, trochę zagubione, przysiadło na źdźble trawy, rosnącej przy ścieżce.

– Patrz, mamo! To wróżka! – Morwen podciągnęła swoje lniane spodnie i rzuciła się w stronę stworzenia. Było malutkie, mógłbyś je, Czytelniku, zamknąć w jednej dłoni, jednak wcale cię do tego nie zachęcam. Wróżka miała najpewniej zlepione od wilgoci skrzydełka. Musiała być bardzo młoda, nieroztropnie wyfrunęła z kielicha kwiatu, którego strzegła i tak teraz musiała czekać aż słońce rozproszy mgłę i wysuszy jej skrzydła.

– Nie łap wróżki, nie męcz stworzenia – rzuciła Uma za dzieckiem.

Morwen kucnęła przy kępie trawy, na której przysiadło stworzonko. Przypominało małą dziewczynę, miało niebieskie skrzydełka i błękitną skórę. Pewnie strzegło niezapominajek lub innych niebieskich kwiatów. Dziewczynka przechyliła głowę i wyciągnęła rączkę w stronę wróżki. Stworzonku się to nie spodobało, bo załopotało skrzydełkami, strzepując z nich trochę kwiatowego pyłku i z trudem przefrunęła na inne źdźbło.

– Morwen. Bo pogryzie cię w palce – jęknęła kasztelanowa, próbując przywołać niesforne dziecko do porządku. Na te słowa cofnęła ręce. Wepchnęła do ust resztę zlepionego chleba i wróciła do matki.

– Tam w Zamku, będziesz musiała słuchać Starszych i Mistrza, wiesz o tym?

– Wiem, mamo. I nie mogę powiedzieć, że jestem dziewczynką – odpowiedziała natychmiast Morwen. – Ale to głupie, mamo. Dlaczego nie mogę? Tam nie będzie dziewczynek? To dlaczego ja tam idę?

Kasztelanowa westchnęła ciężko. Tyle razy powtarzali jej już z ojcem, że ma wielkie szczęście, że zostanie giermkiem jakiegoś pana. Że nie powinna mówić, że jest dziewczynką, bo chłopcy stwierdzą, że jest od niej gorsza. Była za mała, by tłumaczyć jej, że inny chłopcy, zwłaszcza starsi, mogą ją nawet zabić… Na szczęście Uma mogła przychodzić na Zamek, niezbyt często, ale dostatecznie, by pilnować dziewczynki. Prócz tego Mistrz miał trzymać pieczę nad swoją bratanicą. Kasztelanowa nie do końca w to wierzyła. Jak przy tylu chłopakach miał upilnować jej małej córeczki?

Wreszcie z mgły wyłonił się stok góry i ścieżka zaczęła się po nim piąć. Morwen rozsadzała energia. Nie przeszkadzało jej, że musiała wcześniej wstać i nie zważała na spadające spodnie, które podciągała nieustannie. Uma uczyła przewiązywać je sznurkiem, ale czasami miała wrażenie, że co powie córce to wpada jednym uchem, a wypada zaraz drugim. Dziecko było podekscytowane. Nie rozumiało za bardzo wszystkiego co się dzieje. Że od teraz zamieszka w izbie z wieloma chłopcami i wszyscy będą ją ograniczać godzinami. Nie wiedziała, że za parę lat dostanie pierwszy miecz, a w wieku lat piętnastu, po ceremoniale, kowal z grodu będzie kuł miecze imienne, które na zawsze powinny zostać u podopiecznego bogini Talaith. Imienny miecz był jak imię, stawał się częścią posiadającego. W praktyce wielu miecze traciło lub przegrywało w pojedynkach i musiało się starać o nowy, jednak Starsi uważali to za hańbę. Najstarsi i najdzielniejsi chlubili się, że u pasa noszą ten sam miecz, który wykuto im w wieku lat piętnastu.

W połowie drogi mgła zaczęła się przerzedzać i została u podnóża góry. Przez chwilę tylko szły w słońcu, a potem zniknęły w cieniu rzucanym przez masyw muru zamkowego. Morwen na chwilę przystanęła i otworzyła oczy ze zdumienia. Zamek widywała z grodu, nigdy nie znalazła się tak blisko i teraz przeraziła się jego ogromem.

– Spokojnie, ptaszyno. Te mury nie są dla ciebie groźne. – Matka pogłaskała dziewczynkę po głowie. – Nie spotka cię tam nic złego…

– Mamo, a ja będę mogła wychodzić do lasu? I do was, do Cathala i Ibora?

– Już ojciec ci to mówił. Cathal i Ibor są pierwszymi synami swoich ojców. Oni nie pójdą do Zamku. Ale spotkasz tam innych.

– A las? Mamo, ja chcę tam mieć drzewa – zawołała żałośnie dziewczynka.

Uma nie bardzo wiedziała, jak ma jej wyjaśnić , że w zamkach nie ma drzew ani ogrodów. Na szczęście uwagę dziecka przykuło już coś zupełnie innego. Byli to dwaj wartownicy, którzy pilnowali bramy. Zakuci w lśniące zbroje z symbolem betyla i dysku słonecznego na piersi. Mieli paradne hełmy z pióropuszem barwionych na czerwono piór. Nosili również krótkie płaszcze zarzucone na lewe ramię, sięgające mniej więcej do kolan. Trzymali lance z długimi grotami i miecze z rzeźbioną głowicą.

– Mamo, czy ja kiedyś będę nosiła taką zbroję? – Morwen otworzyła buzię z zachwytu i wpatrywała się w Straż jak urzeczona.

– Nie wiem jakie złożysz śluby ptaszyno… – odparła Uma spokojnie, doskonale wiedząc, że dziewczynka skończy w kuchni lub jako giermek jednego ze Starszych i nigdy nie przyjdzie jej włożyć paradnej zbroi, co najwyżej paradną kolczugę, gdy pan jechałby w poselstwo.

Poprowadziła dziewczynkę ku mniejszej bramie, skrytej za węgłem. Ta prowadziła na Mały Dziedziniec, gdzie znajdowała się stajnia i kilka pomniejszych pomieszczeń gospodarczych. Spichlerz oraz spiżarnia.

– Mamo, ja chcę iść do rycerzy – Morwen nadęła usta i zaparła się nogami w ziemię. Kasztelanowa musiała dość mocno pociągnąć ją za rękę, by ruszyła się z miejsca.

– Nie, ptaszyno. Ty nie możesz wchodzić taką bramą – wymyśliła naprędce. – Nie masz tytułu rycerza. – Wyjaśnienie to zbyło ciekawską istotkę. Matka i dziecko stanęły w końcu przed drewnianą bramą, dzieloną na pół. Zdobiła je zaśniedziała kołatka. Uma odstawiła na ziemię kosz i ujęła ją w dwie dłonie, by móc załomotać. Czekały chwilę, gdy połowa drzwi uchyliła się i stanął w nich brzuchaty mężczyzna w kaftanie z herbem Talaith; Odźwierny.

– Kasztelanowa z kasztelanówną, tak tak. – Pokiwał głową i wpuścił je do środka.

Morwen szybko myknęła przez drewniany próg i gdy znalazła się na dziedzińcu z kocimi łbami, zadarła głową wysoko. Piętrzył się nad nią zamek z wieloma basztami i wieżyczkami, od dachów odbijały się promienie słońca. Delikatny wiatr poruszał długimi, czerwonymi chorągwiami.

– Nie patrz za długo w Słońce, ptaszyno! – skarciła matka, na co Morwen opuściła głowę i przetarła oczy, które już zaczynały łzawić. Kasztelanowa podała Odźwiernemu kosz, w którym znajdował się kawał sera, butelka śliwowicy, świeży chleb i trochę orzechów. Mężczyzna chętnie przyjął produkty i obdarzył kobietę uśmiechem spróchniałych zębów. Był już stary, tacy w czasie oblężeń giną pierwsi.

– Kto ją zaprowadzi na Dziedziniec? – zapytała niepewnie Uma i zerknęła na córkę, która próbowała zlokalizować źródło rżenia koni.

– Albo ja, albo podczaszy – odparł Odźwierni, jednocześnie lustrując zawartość kosza. Wyjął dwa orzechy i zmiażdżywszy je o siebie w dłoni, wydmuchnął fragmenty skorupek.

– Gołąbeczku, chodź no tutaj, no. Nie bój się – zagdakał w stronę Morwen i ciężko sapiąc ugiął się w kolanach, by móc być na poziomie oczu dziecka. Dziewczynka niepewnie do niego podeszła i widząc aprobatę w oczach matki, sięgnęła po kawałek orzecha z wielkiej dłoni mężczyzny.

– Labraid jest przyjacielem ojca – powiedziała Uma do córki. – Nie musisz się bać. Idź do niego zawsze, gdybyś chciała mnie zobaczyć… – Kasztelanowa, uwolniwszy nagle dłonie od ciężaru, nie miała co z nimi począć. Skubała więc rzemień swojego kaftana.

– Myślę, że powinnaś już iść – powiedział Odźwierny. – Ona zaraz powinna się tam znaleźć. Morven, tak?

– Tak. Morven. – Pokiwała głową kobieta. Dziewczynka nie rozumiała, po co cały czas wspominają jej imię.

Matka spojrzała na córkę. Na jej ciemne, krótkie włosy i pojętne oczy. Na wąziutkie ramiona, chude ręce i cienkie nadgarstki. Potem na nogi, które były równie chude jak ręce, i spodnie, wiecznie spadające. Uklękła przy Morwen i mocno ja objęła. Pocałowała potem we włosy i uroniła kilka obfitych łez.

– Mamo, mamo, nie płacz. Przecież zaraz wrócisz – zdziwiła się mała i próbowała wyrwać z objęć matki.

Uma uśmiechnęła się przez łzy. Morwen nie miała jeszcze rozwiniętego poczucia czasu, to takie normalne wśród dzieci…

– Tak, zaraz się zobaczymy. A teraz pójdziesz z Labraidem na Dziedziniec i spotkasz przyjaciół. – Matka jeszcze raz ją pocałowała, tym razem w czoło. Odźwierny stanął obok i łagodnie oswobodził Morwen z uścisku Umy. Wziął ją za rękę i stanął kilka kroków od kasztelanowej.

– Wracaj w pokoju. Niech cię prowadzi oko Ojca.

– Niech Talaith ma cię w opiece. I ciebie, Morwen – odpowiedziała na pożegnanie Uma. Potem niepewnie odeszła w stronę bramy, ciągle jednak rzucając spojrzeniem przez ramię w stronę córki.

*

– Matko! Spójrz! Miska jest pusta! – krzyczał już z daleka smukły, młody chłopiec i wymachiwał glinianą miską w stronę kobiety w brunatnej szacie, klęczącej wśród zagonów ziół.

– Amargein, chłopcze! Miałeś być u kowala. Co ty tutaj robisz? – jęknęła kobieta i otarła brudne od ziemi dłonie.

– Wystawiłem wczoraj miskę z mlekiem dla Browni! Zobacz tylko, jest pusta! – ekscytował się chłopak i podtykał matce naczynie pod nos.

– To nie oznacza, że kury w nocy same dostaną ziarna. Twoje mleko mogły wypić koty. Pełno ich tutaj w stodołach – odparła kobieta i wróciła do pielenia swoich zagonów.

– Karmiłem dziś kury. Ta śmieszna biegała za mną i gdakała. Ta najgrubsza.

– Miałeś być u kowala – rzuciła jego matka i wyrwała chwast o długim i mocnym korzeniu.

– Kuźnia jest nudna. I kowal strasznie śmierdzi – nadąsał się chłopak.

– Amargein! – rzuciła z wyrzutem zielarka.

– Przepraszam, matko – zreflektował się natychmiast. Dopiero teraz zdał sobie również sprawę z tego, że wciąż trzyma uniesioną miskę. Opuścił ją szybko. – Matko…?

Kobieta przestała na chwilę plewić i spojrzała na swojego jedynego syna. Chłopak dostrzegł, że jest zmęczona. Miała poszarzałą twarz i cienie pod oczami. Włosy utraciły jakby blasku, zaplecione w warkocz przypominały siano.

– Jak chcesz kiedyś wyżywić swoją rodzinę, Amargein? Nie możesz śpiewać. Śpiewaniem nie zapewnisz bytu żonie i nie zatkasz ust synom. – Znów wróciła do plewienia grządki.

– Matko, a ja bym kiedyś pojechał tam daleko. Za las! Pojechałbym do Brynn! Zabrałbym cię ze sobą! Nie musiałabyś dbać o te chwasty. Nie przychodziliby do ciebie ci z wioski z wrzodami na stopach.

– Nie musiałbyś szorować drewnianej balii – wtrąciła się z przekąsem kobieta.

– Nie musiałbym… – odparł niechętnie Amargein.

– Przestań pleść bajki, synu. Idź do kowala, bo znowu złoi ci skórę. Co za pożytek w kuźni z pachołka, gdy go nigdy nie ma? – zadała pytanie matka. – I odnieś miskę.

– Tak, matko… – zgodził się zrezygnowany i oddalił się w stronę chaty. Zostawił miskę koło paleniska i bardzo niechętnie udał się do oddalonych kawałek skupisk chat, gdzie był również kowal.

– Gdzieś był, łazęgo? Tak to jest, jak się szczeniaki bez ojca chowają – rzucił mu na powitanie kowal; mężczyzna w średnim wieku o krótkiej brodzie, coby przy pracy iskrami się nie zajęła. Tym razem chłopiec nie dostał batów za spóźnienie.

– Matka robi w polu, panie. Pomogłem jej – powiedział zakładając swój skórzany fartuch.

Kowal parsknął śmiechem pogardliwie.

– Z takiego nicponia w polu pożytek jak z kurwy w spódnicy. Hejże, rusz się. Kobyłę będziemy dziś podkuwać. Leć no do białej zagrody i każ przyprowadzić tę szkapę. I zwiążże no te kudły. Kto to widział, żeby chłopak jak panna biegał. – Splunął i uderzył młotem w trzymany na kowadle kawałek żelaza.

Amargein nie czekał, aż powtórzy mu się dwa razy. Wybiegł z kuźni i w biegu wiązał swoje sięgające ramion blond włosy. Miał jedenaście lat. Jedenaście lat wychowywał się bez ojca. Raz zapytał matkę, gdzie on jest. Opowiedziała mu wtedy dziwną historię, w którą nie do końca chciał wierzyć. Wolał swoją wersję, że ojciec odszedł do wielkiego lasu i dołączył do rozbójników. Czasami miał do tego obcego sobie mężczyzny żal. Przez niego matka przepracowywała się w polu i nie mieli dość pieniędzy, by trzymać własną krowę. To właśnie dlatego Amargein musiał uczyć się u kowala, czego nie znosił. Chłopak uwielbiał śpiewać. Sklecił swoją pierwszą lutnię, gdy miał siedem lat. Pomagała mu trochę, w tajemnicy przed matką, gospodyni z brzozowej zagrody. Wieczorami, gdy matka wracała z pola i gdy przychodzili do niej chorzy, uciekał nad strumień. Tam mógł śpiewać i grać. Czasami miał wrażenie, że odpowiada mu wiatr, szumiący w liściach starych drzew. Gdy śpiewał, czasami milkły nawet ptaki, tak piękny i czysty głos miał młody chłopak.

Biegł tedy boso przez zabłocony plac, grzęznąc w szlamie po kostki. Gdy w końcu dopadł do podwórka białej zagrody, gospodyni, niosąca pod pachą kurę, skierowała go do stajni. Zastał tam gospodarza, przekładającego pod ścianą worki. Szara szkapa zarżała cicho na widok obcego. To zwróciło również uwagę gospodarza.

– Czołem, gołowąsie! – zawołał przyjaźnie i poprawił swój kapelusz. – Cóż że chciał?

– Kowal woła konia, panie. Zrobił podkowy – wydusił z siebie Amargein i popatrzył z podziwem na zwierzę. Lubił konie i mimo że stara kobyła miała poszarzałą sierść i mętne oczy, wciąż prezentowała się majestatycznie.

– Podoba ci się moja malutka? Hopla. Chodź no bliżej. Nie bój się.

Chłopak niepewnie zbliżył się do zagrody i wyciągnął dłoń w stronę zwierzęcia.

– A a a, uważaj, bo odgryzie ci paluchy – rzucił wesoło gospodarz i zdjął skobel, wchodząc do zagrody szkapy. Włożył jej wędzidło i wyprowadził na zewnątrz. Zwierzę rżało od czasu do czasu. Amargein szedł obok urzeczony.

– Hopla. Chodź no, chłopcze – zawołał go mężczyzna. Gdy chłopak się zbliżył, złapał go i posadził na końskim grzbiecie. Szkapa zarzuciła łbem i trzepnęła ogonem. Gospodarz złapał sznur i zaczął prowadzić zwierzę wraz z jeźdźcem w stronę kuźni.

– Patrzcie imo jaki pan jedzie! – wołał czasami, a mijani ludzi śmiali się radośnie i machali do Amargeina, który był przeszczęśliwy. Przez chwilę obok konia biegało kilka małych dzieciaków, ale gospodarz przepędził je, bojąc się, że zostaną zdeptane. W końcu znaleźli się przy kuźni.

– Gdzież żeś panie wsadził tego nicponia! – zawołał kowal, widząc swojego czeladnika.

– Jaśnie pan przybył, dobrodzieju! – zaśmiał się mężczyzna i przywiązawszy szkapę do płotu, zsadził z jej grzbietu Amargeina.

– No, zmykaj – powiedział do chłopca.

– Przynieś mi młotek. Wiesz gdzie leży. Z resztą narzędzi. Tylko żwawo! – zawołał kowal. Amargein szybko zniknął, by spełnić polecenie.

Pewnie zauważyliście, że wystąpiły dwie wersje imienia Morwen :) Nie jest to mój błąd, wszystko się wyjaśni!