Rozdział Pierwszy

Świt

♫

Bliski był już świt, gdy w dwóch, bardzo odległych od siebie miejscach nastąpiły dwa tak różne od siebie wydarzenia. Pozornie mało znaczące, lecz to właśnie one wyznaczą bieg opowieści. Na jednym z najwyższych wzniesień Północnej Camden znajdował się murowany zamek. W jego cieniu leżał średniej wielkości gród. Kilkanaście solidnych drewnianych domów z dachami pokrytymi strzechą, rynek z drewnianą figurą bogini Talaith – patronki Zakonu. Gród pełnił funkcję zamkowego zaplecza, znajdował się tam kowal, stajnie i wiele innych rzeczy niezbędnych do sprawnego funkcjonowania tak dużej warowni.

Rosa pokrywała źdźbła traw i dymy spokojnie unosiły się z kominów, gdy nagle w jednym z największym domów zapanował ruch. W oknach migotały płomyki świec, wzburzone pędem powietrza, gdy po domostwie poczęli biegać ludzie. Żaby rechotały w bajorach, rusałki kryły się w wodną toń, czując zbliżający się dzień, a w kielichach pięknych kwiatów zaczynały budzić się kolorowe wróżki. Wszystko wyglądało tak zwyczajnie, zatem zapytacie, co wywołało takie poruszenie w domu zarządcy grodu? Otóż, rzecz, która była z dawna oczekiwana. Sądzę, że zaraz się wszystkiego dowiecie. Poświęćmy zatem chwilę drobnemu chłopcu, który właśnie pędem wypadł z owego domu i puścił się przez piaszczystą uliczkę. Był to pachołek kasztelana i otrzymał niezwykle ważne zadanie. Nie dostał konia, gdyż siodłanie rączego rumaka zabrałoby zbyt wiele czasu.

Zatem drobny, bosy chłopak biegł co sił, póki nie minął ostatniego, najbiedniejszego domu. Znalazł się przy bramie i w pędzie rzucił kilka pospiesznych słów w stronę wartowników, którzy właśnie kończyli poranny obchód. Tarczownicy wcale nie byli zadowoleni, gdy ten gołowąs wpadł w ich szereg i przepychając się popędził dalej. Rzucono za nim kilka soczystych przekleństw, ale chłopak nie zwracał na to uwagi! W końcu dostał bardzo ważną misję.

Biegł teraz nieco zarośniętą ścieżynką nieopodal brzozowego zagajnika, a gdy w końcu poczuł zmęczenie, jego oczom ukazała się mała chatka. Tak zniszczona, że sprawiała wrażenie, jakby miała się zaraz przewrócić. W jej oknach migotało światło, a przy wschodniej ścianie pętało się kilka kur, gdakających ospale. Gdy chłopak dopadł do drzwi, od razu w nie załomotał. Zginając się w pół, nie musiał czekać długo na odpowiedź. Już po chwili ukazała mu się niska, przysadzista kobieta o pomarszczonej twarzy.

– Zaczęło się! Kasztelanowa rodzi – wydusił z siebie wykończony chłopak.

*

Zatem skoro już wiecie, co wywołało takie poruszenie w owym grodzie, który znajdował się u stóp warowni Zakonu Talaith, możemy przenieść się zupełnie inne miejsce. Odwiedzimy malutki, biedny gród, znajdujący się tuż przy lesie w Południowej Camden. Tam znajdowało się zaledwie parę domów, zdecydowanie nie tak solidnych i okazałych jak kasztelańskie. W jednym z nich, malutkim, posiadającym tylko jedną izbę i należącym do chłopa i zielarki, poczęło dziać się coś dziwnego. Owy mężczyzna – Bram – przebudził się gwałtownie i podniósł z posłania. Wydawało mu się, że ktoś go wołał. Jednak, gdy zorientował się, że na dworze jest jeszcze ciemno, a jego żona śpi tuż obok niego, postanowił znów się położyć. Gdy tylko jego głowa dotknęła siennika, znów to usłyszał. Kobiecy głos, tak piękny, a zarazem przerażający. Śpiewał, a w tym śpiewie Bram słyszał swoje imię.

Oczarowany wstał z posłania i jak we śnie przemierzał izbę. Kobiecy śpiew był jak dźwięk najpiękniejszego na świecie instrumentu w akompaniamencie najbardziej uroczego ptasiego głosiku. Bram chciał ujrzeć to słodkie zjawisko jak najszybciej. Czuł, że jeżeli się nie pospieszy, kobieta zniknie. W śpiewie czuło się tęsknotę i naleganie do pośpiechu. Bram opuścił swoją nędzną chatę i skierował kroki w stronę lasu. Miał na sobie jedynie cienką, lnianą koszulę. Gdyby zobaczył go teraz ktoś z sąsiadów, uznałby, że chłop zwariował. Zapytasz, dlaczego, drogi Czytelniku. Otóż, każdy inny człowiek, który usłyszałby ten „śpiew”, zatkałby w przestrachu uszy dłońmi i krzyczałby, żeby odpędzić demona. Kto, albo co, zatem śpiewało i wabiło nieświadomego mężczyznę?

Może już wiesz, a może wciąż pozostaje to dla ciebie tajemnicą. Pewne natomiast jest, że żona Brama się przebudziła i również usłyszała zawodzenie dolatujące do jej uszu i wcale nie brzmiące jak słodka melodia.

– Bogowie, miejcie go w opiece – wyszeptała zrywając się z posłania. W biegu przewiązując nocną koszulę, wypadła z chaty. Ujrzała ich. Brama, który oczarowany zbliżał się w stronę drzew, za którymi czaiła się ona. Kobieta szybko odwróciła głowę i zacisnęła powieki.

– Bram! – wykrzyknęła żałośnie.

 Ale mężczyzna jej nie słyszał, podążał w stronę demona przyodzianego w białe szaty, przemykającego pomiędzy drzewami i śpiewającego jego imię.

Była to Banshee, upiór przybierający kobiecą postać i śpiewem zwiastujący śmierć. Zielarka bała się spojrzeć jej w twarz, gdyż mogłaby ujrzeć coś tak przerażającego, że po prostu by umarła. Natomiast Bram w twarzy demona widział słodką, najpiękniejszą na świecie niewiastę, która kusiła go gestem, śpiewem i wyglądem. Był już bardzo blisko niej i jego żona to wyczuwała, choć bała się spojrzeć w tamtą stronę.

– Bram! – wykrzyknęła raz jeszcze głosem przepełnionym rozpaczą.

 Ale właśnie w tym momencie mężczyzna wyciągnął dłoń w stronę Banshee. Ta również wyciągnęła swoją i w momencie, gdy ich ciała złączył dotyk, zapanowała cisza. Demon przestał śpiewać, a mężczyzna spojrzał na jego twarz. Teraz wreszcie dostrzegł to upiorne oblicze i poczuł jak serce zatrzymuje mu się z przerażenia. Banshee przyciągnęła go i zawijając w swoje powłóczyste szaty, wydała z siebie okropny, mrożący krew w żyłach wrzask.

– NIE! – zawyła kobieta i padła na ziemię przyciskając dłonie do uszu próbując się uchronić przed zawodzeniem. Ptaki zerwały się z drzew i z łopotem skrzydeł poleciały w niebo.  Zapanowała cisza, Banshee zniknęła zabierając ze sobą Brama. Zielarka łkała wciąż będąc skulona na ziemi. Piasek mieszał się z jej łzami i brudził chudą, nieładną twarz. Otworzyła oczy i spojrzała w stronę lasu.

– Nie… nie… – szeptała, a łzy zalewały jej policzki.

 Powiał wiatr, który rozwiał poły jej koszuli nocnej. Teraz można było dostrzec, że kobieta była ciężarna, a dziecko, które niebawem miało się narodzić, już na zawsze pozostanie bez ojca. Jego matka darzyła swojego męża tak wielką miłością, że już nigdy nie wyszła ponownie za innego mężczyznę. Próbowała słuchać głosu swojego ukochanego w szumie liści i w pluskaniu wody wartkiego potoku. Czuła w przyrodzie jego obecność. I powiem ci, drogi Czytelniku, że nie myliła się za bardzo. Otóż, gdy Bram w krainie zaświatów zorientował się, jak straszna rzecz się zdarzyła, począł lamentować po stracie żony. Jego żale były tak głośne i tak przykre, że nawet Banshee nie mogły tego wytrzymać. W końcu przemieniły duszę Brama w dąb, którym miał pozostać aż do końca świata. A tymczasem zielarka, która na moment przestała płakać, dotknęła dłonią swojego wydatnego brzucha i gładząc go, wyszeptała:

– Jeżeli będziesz chłopcem, nazwę cię Amargein.

 A imię to znaczy śpiewający ptak, gdyż Banshee zabrała mu ojca o świecie, w momencie, gdy budzą się ptaki o najpiękniejszym głosie.

*

W domu kasztelana zapanowała cisza, gdy akuszerka przyniosła nowinę.

– To dziewczyna – zadźwięczał jej głos. Pan domu podniósł się z ławy, nie dowierzając.

– Miał być chłopiec! – zagrzmiał, jakby to była wina kobiety odbierającej poród.  –  Co mi po dziewczynie?! – gdy się złościł wyglądał naprawdę strasznie. Był rosłym mężczyzną o bujnych, skudlonych włosach i czarnej brodzie. Oczy miał ciemne, miało się wrażenie, że zaraz polecą z nich iskry.

– Dziewczyna, czy chłopiec, nie ważne. Zrobiłam, co zrobić miałam – wyciągnęła rękę po zapłatę, a kasztelan z ciężkim westchnieniem włożył jej w dłoń dwa miedziane pieniążki. Akuszerka bez słowa wyszła z izby, a już po chwili trzasnęły za nią drzwi wejściowe.

– I co my teraz zrobimy? – odezwał się jeden mężczyzna ze Starszyzny.

– Nie wiem… naprawdę nie wiem. Dziewczyna nie może zostać w zagrodzie – westchnął zarządca   grodu.

–A gdyby, gdyby udać, że nie jest dziewczynką? – odezwał się do tej pory milczący staruszek.

– Rozum na starość postradaliście. Jak niby ma dziewczyna udawać chłopaka? – wzburzył się brodaty   mężczyzna.

– Gdyby oddać ją do Zakonu i dać kilka złotych monet do mieszka Mistrza, może by się to wszystko  udało. Nie trzeba by uśmiercać dziewuszki – powiedział zlękniony starzec.

 Kasztelan zamyślił się i począł ciągnąć swoją bujną brodą, co zawsze było oznaką wewnętrznej rozterki.

– Może i jest to jakie wyjście – rzekł w końcu po namyśle, a staruszek się rozpromienił.

– Kiedy mają Przydział? – zapytał radcę Starszyzny.

– Nie wiem, mój panie, ale już za dwie, trzy godziny będzie widno, poślemy na zamek pachołka.

 Kasztelan wciąż w zamyśleniu targał swoją brodę. Miał on jeszcze coś w zanadrzu. Teraz, gdy nad tym dłużej pomyślał, przyznał, że pomysł był całkiem dobry. Zwłaszcza, że mało kto wiedział, kim jest Mistrz Zakonu Talaith. A był nim rodzony brat kasztelana.

– Niech tak będzie, może to wszystko nam się uda – westchnął i ruszył ciężko w stronę izby, gdzie leżała kasztelanowa. Dopiero teraz usłyszał słaby płacz dziecka, wcześniej podniesione głosy skutecznie go zagłuszały. Dziewczynka była bardzo mała, zakrwawioną buzię dopiero obcierała jej skrawkiem płótna jedna z dziewek kuchennych. Całe zawiniątko ginęło w pościeli.

– Zdrowa? – zapytał żonę. Wyszło to bardzo szorstko, choć wcale nie miał takiego zamiaru. Uśmiechnęła się do niego słabo. Widać było, że jest z siebie dumna. Było to ich pierwsze dziecko. Kasztelan spojrzał jeszcze raz na swoją córkę i po chwili namysłu powiedział.

– Będzie się nazywać Morwen.

 Kasztelanowa spojrzała zdziwiona na męża, ale była zbyt słaba, by oponować. Poza tym nie chciała denerwować męża. Kobiety niewiele miały do powiedzenia, a ona była traktowana bardzo dobrze. Po cóż więc denerwować męża? Skinęła zatem lekko głową i opadła na poduszki. Dziewczyna kręcąca się po izbie otuliła ją pościelą. Była to naprawdę wygodna pościel, wypchana gęsimi piórami, a to stanowiło istny rarytas, na który tylko bardzo bogaci ludzie mogli sobie pozwolić.

 Ale wróćmy do imienia dziewczynki. Skąd u jej matki takie zdziwienie? Otóż, Morwen, znaczy dziewica. A znając plany kasztelana, można przyznać, że imię było bardzo na miejscu. Morwen – wieczna dziewica.

Dziękuję za wszystkie wasze miłe komentarze! Jesteście wspaniali!